Friday 13th; horror reisverhalen

Reizen is over het algemeen fantastisch. Maar… reizen is niet áltijd rozengeur en maneschijn, want er gaat ook wel eens iets fout. Verloren bagage, verlopen visa of overvallen, noem het maar op. Ik heb mede reizigers gevraagd over hun horror reisverhalen.
Horror reisverhalen; Friday 13th editie!

Vietnam is een heel mooi land met een bijzondere historie, dus tijd om een bezoekje te brengen aan dit fantastische land. We hadden een mooie reis uitgestippeld en zouden in 3 weken van noord naar zuid reizen. Wanneer we het land inkomen ontvangen we een stempel in ons paspoort (yes weer 1!) en een visum voor 3 weken. Vietnam blijkt nog leuker dan gedacht. Van cruises bij Ha Long Bay tot fietsen in Hanoi en dwalen door de oude straatjes van Hoi An. In die heerlijke vakantie vibe besluiten we om een aantal weken in Mui Ne te blijven om te kitesurfen: heerlijk weer, mooi hotelletje en elke dag lekker “spelen” in het water. Tot ik ’s nacht opeens wakker schiet…”SHIT! Onze visa lopen morgen af, wat nu?!”. Slapen kon ik niet meer, we wilden en konden morgen het land helemaal niet uit, we zaten nog ergens halverwege Vietnam aan de kust in the middle of nowhere. In een opwelling ben ik naar de receptie gelopen om te vragen wat ik moest doen. De oplossing? Geef jullie paspoorten mee aan een kereltje op een scooter, die brengt ze vandaag naar Saigon, daar worden jullie visa verlengd en dan hebben jullie je paspoort met 3 dagen terug. Toen ik mijn vader belde en vertelde dat mijn paspoort (zonder mij) onderweg was naar Saigon heb ik een flinke scheldkanonnade over mij heen gekregen, leek hem niet zo handig…. Maar eind goed al goed. Onze paspoorten kwamen retour MET een verlengd visum en wij hebben nog heerlijk een aantal weken van Vietnam kunnen genieten.

Aafje is eigenaresse van Kids Love Travel waar ze schrijft over reizen met kinderen. Je kan Kids Love Travel ook vinden op Facebook en Instagram. 

Enkele jaren geleden vertrokken wij eind november naar Dubai. Daar aangekomen stond er al een bordje naast de bagageband met de melding ‘mr and mrs Govers, please come to Luggage service’. Je raadt het al, onze bagage stond nog in Brussel. Na het invullen van een hele papierwinkel, verlieten we de luchthaven, waar onze gids op ons stond te wachten. Ik kijk naar mijn man en zeg: ‘waar is de handbagage’? Waarop hij zegt: ‘ik dacht dat jij die had’. Fototoestel, creditcards, paspoorten,… alles zat in die tas. Ik kreeg dus even een kleine paniekaanval. De gids antwoordde echter ‘don’t worry, you are in Dubai. We don’t steel’. Ik denk ja daaaag!. Enfin, een klein uurtje later stonden we terug in de luchthaven en onze tas stond nog op exact dezelfde plaats. Daarna werden we naar het Al Maha Desert resort gebracht waar we 2 dagen hebben lopen zweten in onze winteroutfit. In de woestijn zijn geen winkels, dus we waren dolblij toen onze koffer 2 dagen later arriveerde.

Wendy Maes is een travelblogger op www.worldwidewendy.be. Je kunt haar ook vinden op facebook & instagram

Wij gingen vorig jaar februari 5 dagen naar IJsland, een auto gehuurd en gaan. Bij het autohuurbedrijf vroeg de mevrouw achter de balie nog, willen jullie echt geen 4WD auto? Nee, zeiden wij, het weer ziet er goed uit, niet nodig.
Helaas bleek dit op dag 3 niet zo te zijn. Na een prachtige wandeling naar een gletsjer, begon het te sneeuwen. En niet zo’n klein beetje ook, binnen een uur was het compleet wit om ons heen en reden we maar 20km per uur. Je zag geen hand voor ogen en meerdere toeristen stonden vast in de sneeuw. Zonder 4WD was dit eigenlijk niet te doen. We zijn daardoor ook bijna in een afgrond beland en doodsangsten uitgestaan om bij het volgende dorpje te komen zonder proberen vast te komen staan in de sneeuw. Uiteindelijk wel bij een hotel aangekomen, daar geslapen en de volgende dag met angst en beven weer in de auto gestapt. Na eerst de auto uitgegraven te hebben en een duwtje gekregen van andere toeristen zijn we veilig aangekomen in Reykjavik. Helaas hebben we door de sneeuwstorm verder weinig gezien van IJsland, maar hebben wel een goed excuus om nog eens terug te gaan.
Dus neem deze tip te harte: Huur altijd een 4WD in IJsland, er kan van alles gebeuren!

Laura Meijer- de Jong is eigenaresse van travel-flow.nl en je kunt haar ook vinden op Instagram

Dan zit je in Guatemala en wil je doorreizen naar Mexico. Je kijkt in de Lonely Planet en ziet staan: “A faster route..” enzovoort. Dus wat is het besluit? De reis gaat heel vroeg in de ochtend per bus naar El Peten naar Bethel. Nagenietend van Tikal en vol verwachting over Palenque in Mexico komen we ergens in de late ochtend in Bethel aan en we moeten uitstempelen in Guatemala. Er wordt iemand opgetrommeld. Een houten hokje wordt geopend en daarna een stempel in de paspoorten. Een mannetje brengt ons naar de rivier vanwaar we een boot naar Frontera Corozal nemen. De rugzakken in een klein kleurig bootje, wij erin, een mannetje erbij en 10 dollar lichter varen we even later over de Usumacinta en komen wij een half uur later in Mexico aan. Daar is wederom een circus van paspoorten. Wij zijn de enigen die van de “grens” komen maar gelukkig is er een douanebeambte die onze paspoorten mag stempelen. Dan zoeken we een collectivo op die vertrekken zal naar Palenque zodra hij vol zit. Het duurt niet lang voor we bij een soort controlepost aankomen. Daar wordt iedereen gechecked. Van de andere kant komt ook een busje en die stopt naast die van ons. De beide chauffeur praten even en dan worden er gebaren gemaakt van schieten. De ramen gaan open en even later hoor ik alleen veel Spaans gepraat. Dan rijden we verder om een kwartier later te stoppen op een afgelegen plek. Iedereen stapt uit en alles wat verstopt kan worden wordt weggestopt. Met mijn matige kennis van het Spaans begrijp ik al snel dat de Zapatistas actief zijn en busjes aanhouden om mensen te beroven om met het geld hun strijd tegen de regering te kunnen betalen. Het is even slikken, waar zijn we verzeild geraakt. trouwringen af, geld en paspoorten verstoppen ergens bij de motor van het busje waar iemand iets losgedraaid heeft waar wat ruimte zit. Maar waar laat je de camera’s. De rugzakken dan maar leeghalen en de camera’s helemaal onderin en weer inpakken. Dan rijden we weer. Niemand zegt iets. Met een razende vaart gaat het busje over de wegen waar aan weerszijden bossen staan. Wat en wie zitten in de bossen. Wat gaat er gebeuren wanneer de Zapatistas ons aanhouden. Het is beangstigend door het beeld wat we hebben van de armgebaren met de geweren. Navraag leert dat het busje wat we tegenkwamen aangehouden is en de mensen beroofd zijn terwijl ze onder schot gehouden zijn. En wij als toeristen hebben in de ogen van de mensen geld. Gespannen en nerveus zitten we tussen de mensen die verder ook niets meer zeggen. Het wordt donker, dikke wolken pakken zich samen boven de bomen. Dan barst er ineens een onweer los. Bliksemschichten en een enorme stortbui. In het busje ontstaat enige opluchting. Wij zijn nog steeds bang voor wat er gebeuren kan. Nog voordat de bui over is komen we weer bij een controlepost. Ineens is iedereen opgelucht. Na de controle rijden we even uit het zicht en stoppen we waarna iedereen de verstopte spullen weer uit het motorcompartiment pakt. Ook wij doen hetzelfde. De chauffeur zegt dat we nu weer veilig zijn en in een rustig gangetje rijden we het laatste uurtje naar Palenque. Ook wij zijn opgelucht. En vragen ons nog steeds af wat er had kunnen gebeuren wanneer we overvallen zouden zijn door Zapatistas. Iets om maar niet te lang over te moeten nadenken.

Piet van der Laan heeft een prachtige Instagram waarop hij prachtige reisverhalen en foto’s deelt.

Iedereen heeft wel z’n eigen “ergste nachtmerrie”. Maar je verwacht toch niet dat deze uitkomt? Ik wist dat er heel wat kan gebeuren op een roadtrip door Australië, maar dit…
Ik ben echt geen mietje, hoor. Maar als het op spinnen en slangen aankomt, ben ik niet de grootste held. Dat heeft er alles mee te maken, dat ik niet weet of ze giftig zijn of niet. Zodra ik weet dat die twee meter lange slang niet gevaarlijk is, hang ik hem zo om m’n nek. Het gaat me ook om dat onvoorspelbare. Ze kunnen urenlang doodstil zitten en dan, hop, uit het niets schieten ze weg. En waarheen dan?
Goed, mijn ergste nachtmerrie was dus dat er in ons kleine campertje een ongewenst schepsel mee zou reizen. Nu lagen we op een avond rustig te lezen op ons bed. Ergens in de Outback. Heel relaxed allemaal. Totdat ik op kijk. Ik kijk naar Rob en zie bij zijn hoofdkussen op nog geen 10 cm van zijn hoofd een enorme spin. En als ik zeg, enorm, dan bedoel ik gigantisch. De grootste, die ik ooit heb gezien. Dat ding is potdorie zo groot als mijn handpalm!
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar ik zeg Rob heel rustig, dat ie even op moet staan. Ik staar het monster nog 5 minuten aan, kijk hem recht in de ogen en zeg alleen maar “nee…nee…nee…”. Tja, daar deed die spin natuurlijk niks mee. Na de eerste shock ren ik toch maar die camper uit. We halen een moedige campingbuurman erbij, die al een jaar aan het rondreizen is. Hij zal wel het een en ander gewend zijn. Hij blijft inderdaad bijzonder rustig, schept het beestje heel kalm op met stoffer en blik en zet ‘m aan de overkant van de weg. Kan dat niet verder weg?
Hoe kan ik nu nog slapen? Voor de zekerheid halen we de hele camper leeg en kloppen alles uit. Onzin natuurlijk, zo’n spin reist echt niet met z’n hele familie. Maar toch..je weet het niet.
Na een onrustige nacht wil ik toch uitzoeken, wat dat nou precies voor soort spin was. Hij zag er gruwelijk gevaarlijk uit. Groot & harig. Spanwijdte zeker 10cm. Na wat navraag blijkt het de Huntsman Spider te zijn. Redelijk onschuldige spin, die zich ’s nachts uit de bomen laat vallen en gaat jagen op insecten en lizards. Ze kunnen wel bijten en blijkbaar is dat best pijnlijk, maar zeker niet dodelijk.

Meer verhalen van Rob & Corinne? Check dan Hip on Trip en voor mooie reisfoto’s hun Instagram account

 
Heb jij ook een horror reisverhaal, e-mail jou verhaal voor 29 oktober naar fardou@fartravels.nl

De foto die je ziet in deze post is gemaakt door Piet van der Laan