Halloween; horror reisverhalen

Reizen is over het algemeen fantastisch. Maar… reizen is niet altijd rozengeur en maneschijn, want er gaat ook wel eens iets fout. Verloren bagage, verlopen visa of overvallen, noem het maar op. Ik heb mede reizigers gevraagd over hun horror reisverhalen.
Horror reisverhalen; Halloween editie

Daar staan we dan ‘s ochtends vroeg met een jetlag op Beijing airport, maar zonder onze backpacks met daarin alles voor de komende negen maanden reizen. We melden ons bij het kantoortje voor vermiste bagage. Daar wordt het een en ander genoteerd en we krijgen een briefje met telefoonnummers en 600 yuan mee.
Na een paar uurtjes slapen proberen we meerdere malen contact te maken met Hainan Airlines, zowel per telefoon als via sociale media, maar nergens wordt op gereageerd. De tracking website voor vermiste bagage volgen levert ook niets op. We kopen wat spulletjes, eten en gaan slapen. Rond 04.00 uur de volgende dag gaan we weer naar het vliegveld voor onze volgende vlucht naar Lanzhou.
Daar bezoeken we weer een kantoor voor vermiste bagage. Een medewerkster belt verschillende malen met Beijing, maar wordt niks wijzer. Dan maar naar de servicebalie van Hainan Airlines. We blijven zeuren, verzoeken om een supervisor, etc.. Uiteindelijk wordt er druk getelefoneerd. Er komt geen antwoord over waar onze bagage is, maar wel de belofte dat we onze bagage krijgen. We laten onze reisgegevens achter en na drie uur verlaten we de luchthaven met het gevoel dat we onze backpacks niet meer terug zullen zien.
We verkennen Lanzhou, kopen nog wat nieuwe kleren en dan rond 21.00 uur een telefoontje: onze bagage is onderweg met een vlucht vanuit Beijing en zal rond twee uur ’s nachts bij het hotel worden afgeleverd. De vraag blijft: wat als we niet zoveel druk hadden uitgeoefend?

Eugénie en Roel zijn op wereldreis, wil je meer lezen over hun reizen check dan hun website: Takeusanywhere en hun Facebook en Instagram

We hebben in het prachtige Cuba een rondreis gemaakt door het land met onze twee kids van toen 1
en 2 jaar. Vanaf ons hostel in Holguin gingen wij met onze huurauto naar Santiago. Bij ons hostel had
onze auto nog maar een kwart benzine, dus op zoek naar een tankstation. Tankstation één.. storing,
tankstation twee.. storing, tankstation drie.. storing.
Dus we besluiten naar Santiago te rijden, we komen vast wel wat tegen onderweg.. toch?! We rijden
door de bergen, geen tankstation te zien. Het lampje brandt inmiddels, maar we zien geen leven op
de berg, laat staan een tankstation. We zijn blij als we bergje af gaan in zijn vrij en benzine besparen.
We komen heus wel een tankstation tegen straks, toch?! Niet dus! We vragen een local om hulp en
die wijst ons de weg naar een mini benzinestation. Maar de soort benzine die wij moeten hebben,
hebben ze daar niet. Een ander soort benzine in je auto gooien, kan hoge boetes veroorzaken voor
de benzinepomphouder. Dus zetten we onze auto buiten camerazicht, tappen we met een lokale
boer die zijn tractor tankt stiekem wat benzine af en gooien we dit ook weer stiekem in met een
trechter in onze auto. En voortaan, voortaan tanken we als de tank half leeg is.

Meer weten over Ilse haar rondreis in Cuba, of andere reizen, dat kan op Avonturen Sparen! En neem ook eens een kijkje op haar Instagram
—————————————————————————————————————————————————————————-

14 december 2016 begon zoals alle andere dagen. De dag ervoor hadden we bij een reisagentschap na lang zoeken een drie-daagse tour geboekt over Salar de Uyuni. Samen met twee Denen en twee Brazilianen gingen we op pad. Allemaal waren we goed gemutst. Zo ook de chauffeur en de eerste grapjes werden gemaakt.
Na een bezoek aan het treinkerkhof net buiten Uyuni stapten we weer in de 4×4. Ik nam plaats voor in de auto en Jolien achter mij op de middelste bank. Maar toen we de stad uit reden zag onze chauffeur een Jeep van rechts niet aankomen. Wij zagen de Jeep wel aankomen, maar er was niets wat we konden doen. Door de kracht werd de achterkant van de auto naar de zijkant geslagen en voor we het wisten lagen we op de kant.
De voorruit knapte eruit en ik vond mij terug hangend in de gordel. Het ging allemaal zo ongelofelijk snel. Na een snelle check bleek ik niets te mankeren. Ik riep naar Jolien maar die reageerde niet meteen. Met lichte paniek riep ik nogmaals ‘Jolien’ en toen reageerde zij godzijdank. Ook Jolien mankeerde niets.
Na een bezoek aan het ziekenhuis bleken we er slechts met lichte verwondingen vanaf te komen. Maar allemaal waren we flink ondersteboven. We snakten allemaal naar een goed glas bier en dat is wat we dronken. De dag erna gingen we alsnog op pad en we hadden een geweldige tijd.

Sander & Jolien schrijven op hun website Geen Hagelslag over hun reizen. Hun prachtige reisfoto’s delen ze op Instagram

Na een korte vlucht vanuit Pokhara komen we vroeg in de ochtend aan in Jomsom. Het hoogteverschil met Pokhara is flink, maar omdat de dag nog jong is besluiten we toch meteen aan onze hike te beginnen. We lopen een paar uurtjes en overnachten in een dorpje dat maar net 100 meter hogerop ligt. Hier ervaar je pas hoe klein wij zijn als mensen, helemaal als we de volgende dag verder omhoog lopen naar Muktinath. De uitzichten op de machtige Himalaya zijn onbeschrijfelijk mooi. Die avond voelt onze vriendin, waarmee we samen reizen, zich niet zo lekker, dus ze gaat vroeg slapen. Als we haar de volgende ochtend zien weten we meteen dat ’t helemaal niet goed is. Ze ziet lijkbleek en heeft enorme last van hoogteziekte. Daar zit je dan op het hoogste en meest afgelegen punt van je trekking. Gelukkig is er tegenwoordig een jeeproad en snel dalen we af, terug naar Jomsom. Van hieruit gaan wij lopen, terwijl onze vriendin de route een dag later met de jeep aflegt, omdat alle vluchten worden geannuleerd vanwege de harde wind. Doordat we vooraf hadden overlegd waar en wanneer we elkaar weer zien en we van te voren niet heel goed konden inschatten wat een goede afstand is moet ik één dag echt over mijn kunnen heen doorlopen. Met schuurplekken van mijn rugzak en blaren op mijn voeten kom ik aan. Poon Hill, waar ik graag de volgende ochtend naartoe had willen hiken, haal ik niet meer… een dag later zitten we allemaal in een jeep, terug naar Pokhara. Ooit wil ik terug, om toch nog naar Poonhill te lopen!

Yvonne verteld meer over haar Jomsom trek op Yvonnevanderlaan.nl. Wil je genieten van haar prachtige foto’s? Check dan haar Instagram!

Tijdens mijn stage in Indonesië ben ik ineens een weekend vrij. Hoe bijzonder, na weken 6 dagen per week gewerkt te hebben (in Indonesisch tempo). Ik neem de boot naar Bintan eiland en slaap in een hutje op het strand. Ik geniet van de zon op mijn lijf en de vriendelijke mensen om me heen. Daar zit ik, op een omgevallen palmboom. Ik kijk uit op zee en alles is perfect. Ineens staat de wereld stil. Een duw in mijn rug. Alles is zwart. Ik hoor geschreeuw in de verte. Langzaam dringen de geluiden tot me door.”Jenny, geef je tas af”. Mijn zicht is terug. Ik zie een hakmes onder mijn keel. Het mes van ruim een meter schittert in de zon. Ik lig op mijn buik, mijn gezicht naar onder naar het witte strand. Over mij heen staat mijn belager, onder mijn buik ligt mijn tasje – zijn prooi. Ik ben beroofd op het meest idyllische plekje op aarde…

Meer lezen over Jenny’s avonturen in Indonesië, check IkReis.net! Neem ook eens een kijkje op haar Instagram!

Happy Halloween!